Strój kobiecy z przełomu XIX i XX wieku składał się z nakrycia głowy, koszuli, kiecki, zapaski do pasa i zapaski naramiennej, obuwia oraz biżuterii. Nakryciem głowy najczęściej była chustka wełniana o motywach kwiatowych. Jeśli była noszona przez pannę ozdabiana była zielem ruty, astrami, stokrotkami lub suchymi kwiatami. Występowały także czepce, które noszone były tylko przez mężatki do stroju uroczystego. Koszule kobiece, o kroju przyramkowym, szyte były z płócien bawełnianych. Zdobione były koronką przy mankietach i kołnierzyku oraz haftami. Kiecka była wykonana z samodziału wełnianego-pasiaka w kolorach pomarańczowym, wiśniowym, różowym, zielonym i niebieskim. Kieckę zawsze przepasywano zapaską. Zapasek naramiennych używano do ochrony przed zimnem. Noszono trzewiki na obcasie z wysoką cholewką sznurowane czarnymi sznurowadłami przez starsze kobiety oraz różowymi lub czerwonymi przez panny i młode mężatki. Biżuteria zależała od majętności kobiety oraz mody. Najczęściej noszono prawdziwe korale, bursz tyny, sztuczne perełki. Strój męski miał wiele odmian i form. Strój odświętny szyto z lepszych gatunkowo wełnianych tkanin i był bardziej zdobiony od stroju roboczego. Składał się z nakrycia głowy, koszuli, kamizelki (lejbika), kaftana (spencera), sukmany, pasa, spodni, obuwia. Męskie nakrycie głowy zależało od pory roku. Noszono rogatywki, kapelusze filcowe, maciejówki (kaśkiety). Koszule, o kroju przyramkowym, szyte były z samodziałów lnianych. Lejbik miał prosty krój i noszony był na koszulę (latem stanowił okrycie wierzchnie), zimą i do stroju odświętnego wkładano je pod spencer lub sukmanę. Spencer noszono samodzielnie lub na lejbiku, zimą pod sukmanę. Sukmana najczęściej używana to tzw. Sukmana z potrzebami, która sięgała do kostek. Używano dwóch rodzajów obuwia: z chlewami miękkimi, karbowanymi w harmonijkę lub cholewami sztywnymi i prostymi.